Chociaż umowa zlecenie (inaczej zwana umowa cywilnoprawna) jest skategoryzowana jako “gorsza” przez większość społeczeństwa (a nawet w pewnym sensie przez prawo), to nadal większość firm zatrudnia swoich pracowników w oparciu o nią. Dla jednej strony jest to oszczędność, ponieważ odchodzą w zapomnienie składki emerytalne, natomiast dla pracownicków oznacza brak stabilizacji, bezpieczeństwa i pewności tego, że ich pracodawca podchodzi do sprawy poważnie.

Warto zastanowić się nad tym, jak wygląda różnica i czego można się spodziewać w określonych sytuacjach. My ze swojej strony chcemy powiedzieć, czego można się spodziewać, gdy do Waszych drzwi zapukają komornicy.

Czy jest czego się bać?

W pewnym sensie tak. Wynagrodzenie z tytułu o umowę cywilnoprawną nie podlega według Kodeksu Pracy ochronie, dlatego komornik sądowy może zająć całe 100 procent wynagrodzenia. Sytuacja wygląda nieco inaczej, jeśli charakteryzuje się ono powtarzalnością i dłużnik jest w stanie udowodnić, że jest to jego jedyna forma zarobku. W takiej sytuacji komornik sądowy może zająć maksymalnie ⅗ kwoty.

Niestety, komornicy często stosują pewną metodę, która z etycznego i moralnego punktu widzenia jest bardzo krzywdząca dla dłużnika, lecz zgodna z prawem. Mowa o przesłaniu do pracodawcy dłużnika dokumentu, na temat koniecznego przekazania wynagrodzenia (bez wskazania jego części) – wtedy pracodawca ma obowiązek wypłacenia pełnej kwoty komornikowi.

Co wtedy dłużnik powinien zrobić? Najlepszym wyborem jest kontakt z komornikiem. Jeśli nie przyniesie on rezultatów, pozostaje dochodzenie swoich praw w sądzie.